Pale tego typu wykonuje się za pomocą świdra o specjalnej konstrukcji, który jest wkręcany w ośrodek gruntowy powodując jego dogęszczenie w obrębie pobocznicy pala. Podczas wkręcania narzędzia w grunt nie następuje wynoszenie urobku. Po osiągnięciu projektowanej głębokości lub momentu siły następuje podnoszenie świdra z równoczesnym podawaniem mieszanki betonowej przez otwór znajdujący się w trzonie świdra. Następnie do zaczynu wprowadzić można zbrojenie koszem lub profilem stalowym.

Niewątpliwą zaletą pali FDP jest pewność, że pal osadzany jest na odpowiedniej rzędnej poprzez pomiar momentu siły oraz brak wynoszonego urobku na powierzchnię podczas formowania pala.

Głowica FDP

Pale wiercone CFA

Pale CFA znajdują zastosowanie w zakresie:

• wzmacniania podłoża gruntowego pod fundamenty obiektów kubaturowych,
• budownictwa drogowo-mostowego poprzez redukcję wartości osiadań oraz podniesienie współczynników stateczności globalnej podłoża,
• fundamentów pod ekrany akustyczne,
• obudowy ścian wykopu lub stałego elementu fundamentu.

Technologia wykonywania pali CFA polega na usunięciu gruntu i wypełnieniu pustki mieszanką betonową co pozwala na zastosowanie tego rodzaju rozwiązania w gruntach bardziej zwięzłych niż w przypadku pali FDP. Głębokość posadowienia pali CFA sięgać może ponad 20m i uwarunkowana jest parametrami gruntu oraz warunkami późniejszej pracy stwardniałych pali.

Krótki film o technologii wykonywania pali CFA:

Kolumny DSM

Wzmocnienie podłoża wykonane metodą wgłębnego mieszania (ang. Deep Soil Mixing) polega na wymieszaniu cząstek gruntu z materiałami wiążącymi, które w wyniku następującej reakcji chemicznej powodują powstanie struktury przypominającej formę sztucznego kamienia. Jako materiały wiążące najczęściej stosuje się różne rodzaje cementów – zwłaszcza cement hutniczy, który jest odporny na działanie agresywnego środowiska, a także dodatki takie jak popioły lotne, żużle wielkopiecowe, bentonit lub mączkę wapienną. Materiały wiążące, ewentualne dodatki oraz parametry technologiczne mieszania przyjmuje się w zależności od warunków gruntowo-wodnych podłoża (parametry wytrzymałościowe ośrodka gruntowego, agresywność środowiska itp.), rodzaju konstrukcji oraz wielkości obciążeń.

Technologia zagęszczania impulsowego RIC

(ang. Rapid Impact Compaction) jest metodą wzmocnienia podłoża gruntowego poprawiającą parametry mechaniczne i odkształceniowe gruntu. W czasie zagęszczania impulsowego zmniejszana jest porowatość gruntu co skutkuje zagęszczeniem i wyrównaniem jego parametrów czego efektem jest zwiększenie nośności i zmniejszenie osiadań posadawianych na wzmocnionym podłożu konstrukcji. Wielokrotne impulsowe zagęszczanie  (ok. 40-60 impulsów na minutę) jest realizowane poprzez kontrolowane spuszczanie z niedużej wysokości młota o wadze ok. 9 ton na specjalną stopę uderzeniową położoną na gruncie. Efektywność oraz zasięg zagęszczania zależne są od rodzaju gruntu i wysokości zwierciadła wody gruntowej w stosunku do powierzchni roboczej. W korzystnych warunkach gruntowo-wodnych zasięg zagęszczenia wynosi do ok. 6 m. Rozstaw punktów zagęszczania jest indywidualnie dobierany w zależności od wymaganej głębokości wzmocnienia podłoża gruntowego, parametrów gruntu przed zagęszczaniem oraz wymaganych parametrów po zagęszczaniu.

Zagęszczanie impulsowe RIC jest nowoczesną i wydajną metodą wzmacniania podłoża gruntowego. Typowe zastosowania to:

• wzmocnienia gruntu na dużych powierzchniach: posadzki przemysłowe, drogi i parkingi;
• wzmocnienie gruntu pod fundamenty: płyty fundamentowe, stopy i ławy;
• zagęszczanie, wyrównanie parametrów, redukcja pustek w przypadku nasypów
• antropogenicznych np. odpadów pogórniczych itp.